Свети Николе не е само град на мапа – тоа е спомен, песна, дом. Тоа е звукот на чалгија, мирисот на пржени пиперки во двор, насмевка на стар човек под липа.
Сместен е во источниот дел на Македонија, во котлината Овче Поле, на надморска височина од 305 метри.
Името го добил по црквата „Св. Никола“, единствената што преживеала во времето на османлиската власт, кога сите други биле урнати.
Животот во Светиниколско трае од праисторијата. Археолошки наоди сведочат за населби од неолитот.
Најстарите жители биле Пајонците, а според историските извори, токму Овче Поле било средиштето на нивната држава.
Градот се споменува во 1378 година во даровницата на браќата Дејановци.
На 6 октомври 1944 година овде бил основан првиот Околиски комитет на КПЈ за Светиниколската околија.
До крајот на XIX век, Свети Николе било значајна економска точка на патот кон Солун.
Со изградбата на железницата градот изгубил дел од тој сообраќаен приоритет, но денес економијата се базира на:
Во Свети Николе традицијата не се чува – се живее. Најголема гордост е чалгијата – без неа нема свадба, нема веселба.
Народните носии, велигденските и божиќните обичаи, куќните слави и светењето на вода се дел од секојдневието.
Како град во срцето на Овчеполието, Свети Николе е град на лебот и житото. На трпезата неизоставни се:
Спортот е гордост на градот:
Ако сме далеку од дома, не значи дека си без град. Свети Николе е во секоја песна, во секој мирис на печени пиперки и во секој залак домашен леб.
Тоа е градот што секогаш чека да се вратиш и татковината што сака силно да те прегрне.
